No.2

Realizm jest jak drzewo zasadzone na pamiątkę szóstej klasy podstawówki. Za dobre świadectwo. Mocno się trzyma, urosło już dość wysoko, wszyscy wiedzą, że prezentuje się majestatycznie, ale w zasadzie nikt w rodzinie już nie pamięta czy to dąb czy jesion. Pytają mnie o realizm w polskiej prozie współczesnej, a ja otwieram oczy szeroko ze zdumienia i plebejsko pytam: "Ale to wszystko nie jest realne?". I w zasadzie nie mylę się, bo choć forma wymaga zdecydowanie podrasowania to intuicja prowadzi dobrze. Realizm to pewna procedura zarówno pisania, jak i czytania. Pamiętamy ją najlepiej, bo to w zasadzie ostatni wyraźnie definiowalny termin literacki, który czytelnikom niewyspecjalizowanym nie nastręcza zbytnich trudności terminologicznych. Ot, realizm - taki sobie Balzak - powiedzmy. Łatwo się o realizm upominać, bo ma dobrą legitymizację, fajnie standaryzuje i nikt nie dyskutuje z kilometrami realistycznych powieści - są, a na dodatek trzeba je czytać w szkole. Problem z tym...

Nie mogę się pozbyć wrażenia, że mamy ostatnio wszystko w głębokim... obszarze pozbawionym refleksji. Nie czytamy książek, przelatujemy tylko wzrokiem nagłówki gazet, beznamiętnie uciekamy z pracy do domu, unikamy patrzenia na polską bilbordozę po drodze. Taka narodowa technika wyparcia. Zastanawiałam się z czego wynika taki antypatriotyzm. Jedni mi mówią, że to oczywiście spiski i teorie frontu antynarodowościowego - że nasze to gówno, a zagraniczne to conajmiej darmowe ecstasy. Podobno wmawia nam się podprogowo nienawiść do tego co polskie (bo to jak z targu, a zagraniczne to "markowe"). No bo jak inaczej wytłumaczyć taki odwrót od autorytetu, alergię na to co odgórne i nazwane jako "lepsze", "dobre"? A z drugiej strony ta polskość nagle w małym designie kiełkuje. A sam mały design przestaje być taki szczuplutki i zatacza coraz szersze kręgi. Tworzy kulturę targów, wspiera wszystkie wartościowe inicjatywy lokalne, kompletuje rzeczywistość - trochę hi...

Nie jestem fit. Nigdy nie byłam i nie próbuję się stać. To po prostu nie leży w mojej naturze tak sobie podskakiwać do rytmu. Nawet za czasów młodości na parkietach wolałam zawsze rytmy R&B pozwalające mi kołysać się zmysłowo zamiast energicznie potrząsać darami natury. Ale, jakby na to nie patrzeć, coś z tej aktywności trzeba mieć, bo mówią - dieta 70%, ćwiczenia 30%. Można nie być fit, ale trzeba być zdrowym - a zdecydowanie szczuplejszym (w moim wypadku). Nie wiem co sobie o mnie myślicie, ale nie należę do szczupłych dziewczyn. Nigdy nie należałam. Choć patrzę teraz na swoje zdjęcia sprzed pięciu lat i się zastanawiam "O co ci wtedy chodziło?! Jakie kompleksy?!" to i tak - nie pamiętam, kiedy miałam na sobie ostatni raz rozmiar 38. Zawsze miałam "wszystko na swoim miejscu" - biust, wobec którego większość mężczyzn nie przechodzi obojętnie, proporcjonalny do niego tyłek i talię, która, co tu dużo ukrywać (a jest co ukrywać!) - nie przypomina za nic para...